Done Laurenti

Erromako zazpi diakonoetako bat izan zen Laurendi; Sixto aitasantutza-aldian, III. mendean, Elizaren ondasunak administratze eta behartsuak zaintzeko ardura zuen. Garai hartan, artean, Erromako enperadoreek kristauteriari jarraitzen zioten eta kristauek prefektuari eman behar zizkioten haien ondasunak. Elizaren administratzailea zenez gero, ondasunak prefektuari emateko agindu zioten Laurendiri. Berak hiru eguneko epea eskatu zuen, ondasun guztiak batzeko; orduan, eliza-ondasun guztiak bildu eta behartsuen artean banatu zituen. Hiru egunak igarota, laguntzen zituen gaizo eta behartsu guztiak gonbidatu eta agintarien aurrean aurkeztu zituen, zera esanez: “horra hor Elizaren benetako aberastasunak, enperadoreak berak dauzkan horiek baino balio handiagoa dute”. Erromari trufa egiteagatik salatu zuten orduan, eta prefektuak parrilla batean erreta hiltzeko zigorra ezarri zion. Usadioak dioenez, martirioa pairatzen zuen bitartean, hau oihu egin zuen: Assasti unam partem, gira et aliam, et manduca (“alde bat erre duzu dagoeneko, eman iezadazu buelta eta jan ezazu”). Horrela hil zuten 258ko abuztuaren 10ean.

Gizon gazte baten itxuraz irudikatu ohi dute, bizargabea, diakonoz jantzita (dalmatika izeneko kapa labur batez, albo bietatik irekia eta ukondorainoko mahukekin). Normalean, esku batean parrilla darama, bere martirioaren oroigarri, eta bestean palma. Garaipen-sinboloa da palma hori Antzinarotik eta, beraz, martirioa pairatu duten santuen ikurra, heriotza gailendu dutelako seinale.